Değerli okurlarım:
Malesef tarifsiz bir acı içerisindeyim.
Nedeni:
14 Kasım hayatımın dönüm noktası,
(89) Canım annem kaybettiğim gün olarak.
Hafızama kazındı.
Belki diyeceksinizki yaşını almış,
Malesef öyle olmadığını anladım.
Eminim ki annesini, babasını kaybedenler beni gayet iyi anlar.

Şunu belirtmeden geçmeyim.
Babam 94 yaşında.
Rahmetli annem 89 her ikisi bir elmanın yarısı gibi,
Bir birilerine karşı öyle bir sevda.
Öyle bir aşkla bağlılar ki yok artık.
Dersiniz bu gün annemin 7.ci günü ilk gün olduğu gibi bu günde.
Benim Babam: “Ayşem beni yalnız kimsesiz bıraktın”diyerek kimi zaman göz yaşını içine kimi zamanda.
Dışına akıtıyor.
Tabiki biz evlatları olarak.
Babanıza, Annemizin emanetine gözümüz gibi bakıyor. İlgileniyoruz lakin.
Babamın içindeki fırtına her geçen gün geçmeden. Artarak devam ediyor.
Emin olun.
Annem hayat da olsaydı.
Babamı kaybetseydik.
Annem aynı şeyleri Babam için yapardı.
Bunun farkında ve bilincindeyiz
Diyerek hüzünlü bir hayat hikayesini siz okurlarımla paylaşmak isterim.

Şöyle başlayayım.

Bayan olsun.
Bay olsun.
Her kez onu..
“Nasılsın Güzel İnsan”
Denince ilk o akla gelir.
Adı:
Hüseyin Yakut,
Kırıkkale/Çelebi’li
Fakat Ankara, Akdere doğumlu fanatik bir
Ankara gücü taraftarı, Kırıkkale Vakfının kurucusu,
3 çocuk babası tek kötü alışkanlığı sigara olup imkansızlıklar içerisinde çocuklarını okutup. Hepsinin kamuda görev almasını sağladı.

Hüseyin Yakut, Tam bir Kırıkkale ve hemşehri sevdalısı bir insandı.
Bu nedenle, Başkent Ankara ve Turkiye”nin her yerinde.
Nerede bir Kırıkkale”li bürokrat varsa her kez onu tanır ve bilirdi.
Ömrü hayatında bir çok kişinin işe girmesinde ve tayinlerinde yardımcı oldu.
Bizzat bircok sefer şahit oldum.
Ama o insanlar işleri bitince ne aradılar.
Nede sordular.
Yaptığı işler karşılığında hiç kimseden.
Bir kuruş menfaat sağlamadığıda bir gerçekdir.

Hüseyin Yakut dayı oğlu olup.
Gençlik dönememiz birlikte geçti.
Benden 2,3 yaş büyük olmasına rağmen yıllara dayanan çok güzel bir dostluğumuz vardı.

Hüseyin Yakut: 17 Kasım Çarşamba günü yatmış olduğu uykudan bir daha uyanmadı.
Acısız..
Zahmetsiz..
Kimseye yük olmadan ebediyete intikal etti.
Hani hep deriz ya sabaha çıkmaya garantimiz var mı.
Yok tabiki o yüzden.
Üç kuruşluk.
Dünya da
Kimseyi..
“KIRMAYALIM ÜZMEYELİM
ÖLÜNCE KIYMET BİLİNECEKSE BİLİNMESİN”
Tabiri caiz ise çok uzun yıllar yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi.
Düğünede birlikte gittik.
Cenazeyede birlikte gittik.
Her kime gideceksek hep ikimiz gittik.
İlk defa bir cenazeye yalnız gittim.
O da can dostum.
Arkadaşım..
Sırdaşım.
Hüseyin Yakut”un cenazesi oldu.
Mezarı geçen hafta vefat eden.
Anneme iki metre mesafede..

Duymadı ama..
Arkasından seslendim.
“Güzel İnsan” “Anneme ve tüm yakınlarımıza selam söyle.” dedim.

Can dostum:
Hüseyin Yakut’u kaybetmek nerede ise Annemin acısını unutturdu.
Kolay değil:
Kaç yıla dayanan bir dostluk, arkadaşlık son buldu.
Ama biz sevenleri onu hep:
“NasIlsın Güzel İnsan”
demesi ile şakaları ve espirileri ile anacağız.
Rahat ve huzurlu uyu “Güzel İnsan”
Mekanın Cennet Olsun.

Kenan Akçahanoğlu