Sana sevdiğin kişi bir gün yük olmaya başlarsa düşüncelerine ağır gelmeye, seni yormaya yıpratmaya, zamanı gelmiştir onu artık atmaya geride bırakmaya onunla karmanın sonu gelmiş demektir.

Yük olarak taşımak, geçer düzelir ümidiyle bakmak sadece vakit kaybetmek demektir, kendini düzeltme yenileme düşüncesinde olan önce farklılaşmak la, farkındalıklarla ve değişime açık olmakla olurdu.

Seven insan sevdiğini kendinden de üstün tutar , üzülmesini hiç istemez müsaade etmez, anlayış, nezaket, ihtimam düşünce, hassasiyet içinde geçer.

Bunların olmadığı yerde birbirlerine yük olmalar başlar en ufak hatalar göze büyümelerle gösterir.

Tahammülsüzlük eziyet boyutuna geldiği zamanda ya biter yada çevreye karşı iki yüzlülük, riyalar, mış yapmalar başlar.

Düşünmek kendini yargılamak, eleştirmek, empati kurmak direnmek ve hatalara tutunarak dersler alabilmek yapabileceğin en büyük iyiliktir insanın kendisine.

Kişinin kendisine saygısı yoksa hiç kimseye olamaz karşısındaki mutlu olacak diye kendisine de haksızlık yapmamalı.

Saygı, değer yargısı sonradan oluşmaz o kişiyle özdeşleşmiştir böyle görmüştür bu şekilde büyümüştür sonrasında öyle devam edecektir.

Kişiler birbirleriyle enerji alanlarında buluşur neye ihtiyaçları varsa onu deneyimler kiminin adı sevgi kimin adı nefret olur.

Neyi görmek istersen onu çekersin hayatına yaşamış oldukların alışkanlıklara sabitleşmemeli alacağını alıp yoluna kaldığı yerden devam edebilmeli.

Üstlendiğimiz yükler bizim çekebildiğimiz kadardır bırakmak sadece bizim irademizle gelişir.

Zaten hayat yeterince yük teşkil etmekte başkasının yükünü çekmeye gerek var mı?

Salmak lazım ipin ucunu gevşeterek azaltarak yavaş yavaş kendin olma zamanını yakalamak için.

Sevgiyle kalın,her zaman kendiniz olun

Emel Araz