İçimizdeki çocuğu unuttuk mu?

Yoksa bir yerlerde büyütmek için, sevgiye aç kalmış , yaralı bir çocuk mu vardı içimizde?

Geçmişimizle yüzleşmek hem zordur hemde zorunludur,çünkü bizi en iyi tanıyan geçmişimizdir.

Hep öteleriz, üstünü örteriz geçmişimizin altında neler yattığını görmeksizin.
Bu yüzdendir ki hep bir tarafımız eksik tutarsız…

Halbuki bilseydik hayatımızdaki önemini daha dikkat eder önemserdik yaşamımızı nasıl etkilendiğini başarıların, korkuların, mutlulukların, ve mutsuzlukları ,umutların, umutsuzlukların nasıl yönettildiğini,tetiklediğini anlardık.

Bu kadar zor muydu bunu anlamak, farkında olabilmek? Sadece geçmişe yapılacak samimi, içten bir yolculuk yargılamadan, suçlamadan kabulleniş vede affediş.
Üzerimizdeki yükü hafifletebilmek hepsi bu…

Zaten her geçen gün zorlaşan yaşamı kabul edilmesindeki sebeplerden biride bu değil mi?

O zaman ne yapıyoruz içimizdeki çocukluğa inip o masum çocuğun yanında olduğumuzu hissettirip geçmişi affediş ve kabule geçişle başlıyoruz sonrası gelecektir belki zaman alacaktır belki canımız acıyacaktır sonunda kazanan biz olacağız.

İnsanın hayata geliş nedenlerinden biride farkındalıkla kendini geliştirmek olmalı bence!
Sevgiyle aydınlıkta kalın…..
Emel Araz