Değerli okurlar:

Bazen soruyorum kendime neden yazıyorum.?
Diye..
Aslında pek alada biliyorum ki bu sorunun cevabı yine bende.

Peki neden niçin yazıyorum.?
Anlatayım sizlere..!

1. Çalana, hırsıza, yolsuzluk, usulsüzlük yapana rüşvetcilere karşı olduğum için yazıyorum.
2. Morning/ baskı ve, şantaj yapanlara karşı olduğum için yazıyorum.
3. Hakkının yanında. Haksızın karşısında olduğumi çin yazıyorum.
4. Tacizcilere, sapıklara karşı olduğum için yazıyorum.
5. Kadına, çocuğa, yaşlı ya şiddet uygulayan. Suistimal edenlere karşı olduğum için yazıyorum.
6. Sokak Hayvanlarına yönelik şiddet uygulayan.
Sokak Hayvanlarını katledenlere karşı olduğum için yazıyorum.
7. Sokak Hayvanlarına karşı görevini yapmayan. Belediyelere karşı olduğum için yazıyorum.
Yani yazmak için nedenim çok olduğu için yazıyorum..
Aslında.
Yazmak yüzleşmek demekti benim için.

Değerli okurlar:
Kimin sözü, nerede ne zaman okudum hatırlamıyorum. “Rüyaları gerçekleştirmenin en kısa yolu uyanmak… MIŞ…” bu sözü hatırladığım. Kimi gece, düş değil yapmak istediklerimi yapabilmek için uyumuyorum yol alayım yol bitsin diye..

Onurla taşıdığım. Gazetecilik mesleğimi ve ayna da gördüğüm, ‘Ben’i, heybemde ki yaşanmışlıklarla sorgulamaya karar verdiğim an, yazmanında okumak kadar iyileştirici olduğuna bir kez daha şahit oldum.

Günlerce yaşamımda yer almış bir şekilde yolum kesismiş yüzlerce insanı onlardan habersiz konuk ettim hafızamda.
Kimi neydi.
Kimi ne oldu.
Kimiyle güldüm kimiyle üzüldüm. Elime aldığım çuvaldızı kendime toplu iğneyi onlara batırdım, ben acıyı hissederken..
“Tüm benliğimde, utanması gerekenlerin utanmadığını bir kez daha farkettim”

Bir yaşama ve yüzlerce, binlerce insanı sığdırmanın psikolojik yorgunluğunu aşmamda, bedensel ve ruhsal sağlığımı korumamda, yaşamımın her anında yanımda olan, yanımda olduğunu hissettiren..
“yazdıkça SEN oluyorsun” diyen.
“BANA” da teşekkür borçluyum.

Yazar olarak kendimi tanımlama gibi bir ukalalık hiç yapmadım. Hem yazar olarak saygı duyduğum insanlara, hem kendime ihanet etmiş sayarım kendimi.

Ben bir Gazeteci olarak kişisel ikbal, güce yaranma, siyasi ve yerel iktidardan yararlanma olarak gazeteci kimliğimi asla kullanmadım.
Kullanmamda..!

Türkiye geneli bir çok il ve ilçeden gelen ihbarlara artık yetişemiyorum.
Çünkü benden başka yok.
Yazılarımla kimi zaman arı kovanına çomak soksamda.
Bununla beraber aldığım.
“TEHDİTLERİN HADDİ HESABI YOK”

Aldığım Tehditlere Eyvallahım varmı.?
Takibiki de yok..
Lakin ölüm çok yakın.
Ecel geldi mi gerisi teferruat.
Malum yatıp kalkmamak var.
Sabah evden çıkıp gelememek var.

“BU YÜZDEN HER TÜRLÜ TEHDİTE KARNIMIZ TOK”‘
Diyorum;
Yani gelen ihbarlarda:
Sorunların çözümü ulaşması için yazdıkça kendimi daha iyi tanıyor ve anlıyorum.
Hele helede gelen ihbarlara çözüm bulunup sorunlar giderildi ise öyle bir manevi haz alıyorumki anlatamam.
Verilen emekler boşa gitmediği için.

Umuyorum:
Neden niçin yazdığımı..
Anlata bilmişimdir..

Benimle kalın..!
Takip de kalın..!
Sağlıcakla kalın.
Kenan Akçahanoğlu