Kendini fazla önemseyen , koltuklarına güvenenler o kadar çok ki buralarda. Onları sabırla izlemek beni yorsa bile, söylediklerine artık inanmayacak kadar tecrübeli ve temkinliyim.
Küçük dünyaları yarattık edaları ile yanlarına iki adım yanaşamazken , vatandaşın halinden anlıyoruz bakışlarıyla sanki etkilenecekmişiz gibi laf kalabalıklarından yorulduk.
Uyan ey Halkım!
Uyan ki sen de gör seni düşünüyormuş diyenlerin senin için kılını kıpırdatmadıklarını.
Koyun olup güldürmekten de

sıkıldık. Dar geliyor artık yaşam. İntihar eden edene. Sebep siz tok gezerken bizim aç yatmamız.
İş yerlerimizi kapatıp , iki yıldır taş yiyecek durumuna gelmemiz.
Kesilen elektiriğimiz, kapanan suyumuz. Açlıktan kokan ağzımızı bıçak da açmıyor artık.
İki neşemiz vardı onu da burnumuzdan fitil fitil getirdiniz. Tüyü yetmemiş yetimlerin hakkı kursaklarınızda kalınca sakın bizi aramayın!
Kalmayacak elbet o yedi emin koltuklarınız size. Götüremeyeceksiniz evlerinize.Yediklerinize sayacağız.
Güzel günler gelecek bizim için. Umut fakirin ekmeği demişler ama gerçekten gelecek , devran dönecek.

Eski diye bir sıfat daha eklenecek takdim edilirken. Keşke takdirlik İş yapsaydık diyecek içinizden birileri.
Geç kalacaksınız.
Oy istemeye , makam istemeye geldiğiniz de , o gün kendini düşünen vatandaşının refahını, derdini düşünmeyen sizlere biz oyunu bozacağız.
Şimdi hiçbir şey için geç değil diyerek , herkes oturduğu koltuğun hakkını versin.
(Lakin bir hamal küfesinin ipinin hesabını verememişken vay sizin halinize…)

Serap TURGUT