Son zamanlarda artan intiharlar geçim, ekenomik sorunlar aile içi geçimsizlik ve iş bulamama gibi vs nedenlerden dolayı en onemlisi de.
Geçim kaygısı insanların kendini anlatamıyor olabilmesi ve anlaşılamıyor olması, çiçek misali duyguları yok edercesine isteksizliğe iten ana kaynaklar diyebiliriz.

Peki, sizce bunları aşamaz mıyız..?
Zor mudur..?
Duvarda asılı bir resim tablosuna bakan insanlar hepsi de.
Ayrı ayrı ve bir birinden farklı yorumlar çıkarır.
O resimden.
Bu nedendir.?
Bakış açımızı değiştirdiğimiz zaman, bizim duygularımıza dönüşümü güzel olacak hissiyatlar içerisinde olarak adlandırılabiliriz o duygularımızı.

Mesela biraz daha fazla şükür ederek, ve bir gün içerisinde ne kadar ve neden mutlu olduğumuzu veya olumsuz neye sahip olduğumuzu bir yere yazarak başlayabiliriz.

Her gün buna yenilerini eklediğimiz zaman mutlu olduğumuz anların artarak çoğaldığını göreceksiniz.

Var olan güzellikler ve mutluluklar üzerine odaklanmak ilahi düzenek içerisinde de onaylanır.
Bakıyoruz ki bir çoğumuz hayatlarımızı zorlaştırabilmek adına her şeyden ve en ufak sorun ve problemden söylenir hale geldik.

Bu söylenişler içerisinde gözden kaçırdıklarımız elbetteki var.
Mesala elimiz ayağımız tutuyor. Aile bireylerimiz, sağlıklı ve sıhhatlimi gerisi boş geliyor.
Asıl var olduğumuz her şeyden en önemlisi “SAĞLIK” zengini olsun fakiri olsun para ile ve hiç bir güçle alınamayacak olan sağlıklı bir beden.

İlk önce duyabiliyor, görebiliyor, yazabiliyor, yiyebiliyor olmak bile aslında o kadar güzel, o kadar özelken neden insanlar hep olumsuza doğru giderler.

Bence olumsuzluk duvarına bir set çekmeliyiz ki, hatta bu seti bir an önce yapıp hayata daha pozitif bakmalıyız.
Bu sayede içimizdeki mutluluğu açığa çıkabiliriz.
İlk önce şunu anlamalı birey, mutluluk sensin. Sen varsan güneş var. Sen varsan kuşlar var. Her gün bunlar senin için yeniden uyanıyor.