Uzun yollardan geldim sana,
Dokuz ay beklediğin, meşakkatli yollardan…
Kavuştuğumuz an, ikimiz de çığlık çığlığaydık.
Sen mutluluktan, ben ise ne olduğunu anlamadan.
Gönül kapını açarak karşıladın beni.
Sonra kalbinin en güzel köşesine yatırdın.
Yağmurla ilk defa kucağında karşılaştım.
Sevinçten kirpiklerinin arasından,
Yanağıma bıraktığın damlalardı.
Tenim tenine değdiğinde,
Başım göğsüne gittiğinde anlamıştım varlığını…
Kollarının arasında yatarken,
Kalbinin sesiyle dinlemiştim ilk ninniyi…
Tarifi yoktu yaşadığım huzurun.
Perde gibi yüzünü örten, siyah saçlarını aralayıp,
Bana baktığın vakit,
Çakmak çakmak yanan,
Gözlerinde görmüştüm ışığı…
Nefesinde ısındı bedenim.
Ellerinle kavrarken beni,
Korkmadım hiçbir şeyden…
Baharı yüzünde tanıdım ilk.
Sen gülünce güller açıyordu,
Kokun Çiçek bahçesini andırıyordu.
Dudakların sanki kirazın rengini almıştı,
Yanakların elmanın…
Kışı ise seni başımda göremeyince yaşıyordum.
Sen yanımda olmayınca üşüyordum,
Sanki lapa lapa karlar yağıyordu üzerime…
Seni uykusuz bıraktığım gecelerde öğrendim,
Güç ve sabrı…
Hastalandığımda öğrendim vefayı…
Yanımdan bir an olsun ayrılmadığın,
Sabahı olmayan gecelerden…
Sevgiyi sesinde, seslenişlerinde…
Yüreğini yakan ateşten aşkı,
Vakur hallerinden olgunluğu öğrendim.
En bereketli topraksın meyvelerini yetiştiren,
En güzel çeşmesin,
Yudumlarınla susuzluğu gideren,
En güzel masalsın anlattığım,
Tatmaya doyamadığımız tat,
Bakmaya kıyamadığım resimsin.
Bana can veren,
Ve…
Uğruna canımı verdiğimsin.
Annem annem..

Serap Çetiner Boz