100′ lerin 500′ lerin yetmediği, yettiremediğimiz günlerin tam ortasındayız.
Kuruşların adının tarih olduğu, tabir-i caizse halkın çoğunluğunun aç bilaç yatıp kalktığı günlerdeyiz.
Paranın pul kadar değerinin kalmadığı, alınan maaşların bırakın ayın ortasını bulmayı, bir saat içinde eriyiverdiği günlerdeyiz.

Ne olacağını, nasıl olacağını kestiremediğimiz, öngöremediğimiz bir darboğazdayız.

Yaşça büyüklerimizin bile “çok şey yaşadık ama böylesine bir sıkıntı hiç yaşamadık” dedikleri belirsizlik günlerindeyiz…

Diğer taraftan;
Deyim yerindeyse neredeyse dört bir yanımızın çatışmalarla yoğrulduğu kaos dönemindeyiz.

Otobüslerde, caddelerde, sokaklarda bizden olmayan, dilini bile bilmediğimiz, anlamadığımız ve iletişim kurmamızın mümkün olmadığı yabancıların arasındayız.
Kendi ülkemizde!

Eğitim sisteminde takip edemediğimiz süratte gelişen değişikliklerin kovalamacasındayız!

Evlat sahibi olmayanların “şüküre durduğu!”, evlat sahibi olanlarınsa bu şartlarda çocuk yetiştirmenin hem eğitim hem güvenlik açısından üstün çaba harcadığı bir dönemdeyiz.

Neredeyse grip kadar güncelimiz haline gelen ve pıtrak gibi çoğalan kanser haberlerinin şaşkınlığı içindeyiz!

Kanıksadığımız cinayet ve buhran haberlerinin usanmışlığı içindeyiz.

Evli-bekar fark etmeksizin, çoluğunu çocuğunu düşünmeden evden kaçan kadınların çokluğunun hayreti içindeyiz.

Normal olmaması gereken ne varsa bunların normalleştirilmesinin dudak uçuklatan hallerindeyiz!

Trafikte, mahallede, yolda, izde, tatilde, şurada, burada, hasılı her yerde cinnet geçirenlerin endişesi içindeyiz.

Velhasıl-ı kelam; yaşamaktan yorulmanın son demindeyiz!

Huzur arıyoruz, huzur…
Huzur istiyoruz.
Bir parça düşünmeden, hesapsız, kaygısız, tasasız yaşamak istiyoruz.

Çok değil, sadece küçük bir parça.

Gülümseyebilmeyi istiyoruz. Fazlasında yok gözümüz, yetinmeyi bile göze almışken az ile, bu da çok görülmesin istiyoruz!

İnsana yakışanı, insanca olanı istiyoruz.

Çok şey mi istiyoruz?

Esen kalın.
Selin Işıl