“Atın beni denizlere,
Yalan dünya size kalsın” diyen Kayahan’ ın duygularını birebir paylaşıyorum.

Ve ben de; “Atın küllerimi mavi sulara,
Zerrem kalmasın fani dünyada” diyerek attım kendimi Ege’ nin mavi kollarına…

Benim topraklarım, ana yurdum.
Ata ocağımın tüttüğü mavilik.
Ceddimin, kıyılarına iz bıraktığı Ege’ m…

Rahmetli Kayahan’ ın dediği kadar vardır bizim sular. Dünyayı bile arkamıza alırız bizler, bu maviliğin uğruna.
Ha rahmetlinin tercihi olan Gömeç olmuş adı, ha Pelitköy, ha Ören, ha Ayvalık…

Ege’ mi, Ege…

Denizinin, gökyüzünün mavisi bile bir başkadır memleketimin.

Efeler diyarı… Sularının mavisi gibi serde berrak, canda ise gerekirse efe olabilenlerin diyarı burası.

Ülkemin sair topraklarından olanlar memleketlerinden “Bizim topraklar” diye bahsederken, ben hep “Bizim sular” derim memleket toprağına. Çünkü benim toprağım da mavi, suyum da mavi, dağım da taşım da mavidir.

Ruhumuza işlemiş mavinin tonları.

Elimde değil; bu kıyılara ara ara vurmadım mı kendimi, bi nefeslik göz göze gelmedim mi Ege’ mle, işte o zaman kalabalıklar arasında annesini kaybetmiş çocuklar gibi hissederim.

Aranır dururum mavi kıyılarımı pürtelaş içinde…Eksik ve yarım kalmış hissederim her yanımı, bi vakit onunla kavuşamadığımda.

Ama ne zaman ki Ören tepesinden kuşbakışı yaparım o sonsuz maviliğe…Ya da usullacık, sadece ayaklarımı yalayacak kadar yaklaşıp oturdum mu yamacına kıyılarımın, ah hele bir de saatlerce bir o, bir de ben başbaşa kaldık mı biz bize, işte o zaman değmesin kimse keyfime.

O zamanlarda ben, ben değilim! Ruhum bu bedende değil, fikrim bu dünyada değil!

O zaman bilirim ki, ait olduğum yerde, sahip olduğum cennetteyim.
Benim cennetim…

Mavi sularım olmadan asla…
Ege’m olmadan kat’a…

Vasiyetimdir; denize gömün beni, savurun küllerimi koyların en derinine.

Esen kalın.
Selin Işıl