Henüz 14 yaşlarında bir çocuktum. Mahalleden bir genç beni görüp beğenmişti kafayı bana takmıştı o kızla evlenecem vermezlerse kaçırırım birbirimizi seviyoruz diye her yerde söylüyordu. Ailem kulağına gitmişti beni kaçırır namuslarına zarar gelir diye çocuk yaşta evlenmeme göz yumdular. Babam bana istiyormusun kızım dediğinde annem kızın kuyruk sallamasaydı elin oğlu dolanmazdı diyip suçu bana atmışlardı.14 yaşındaki çocuğu suçlamak çok kolaydı. Evliliğime karar verildi suçlu bir şekilde evlendirildim…Kuyruk sallamak nedir onu bile bilmiyordum.
Nisanlıyken daha ilk günlerde beni dövmeye başlamıştı bir tokattan nolacak canım o da gözüne sürme cekmeseydi diyorlardı. Hep dayağa bir kılıf uyduruluyordu… Hamile kaldım dayak…Cam silerken saçın gözüktü, çamaşır sermeye balkona çıktın. Gülmek bile dayak yemek icin yeterliydi.
Annesi kadının karnından sıpayı sırtından sopayı eksik etmeyeceksin derdi. Onlara göre el kızı elde bulunurdu, peki yıkılan umutlar kaybolan hayatlar ne olacak? Yüce adaletten korkmuyorlar mıydı. Peygamber efendimizin veda hutbesinde kadınlar sizlere Allah’ın emanetleri onlara zulmetmeyiniz Allah’ın azabından korkunuz. Karısını döven erkekten ahirette ben davacı olacam, sözlerini hiç mi duymadılar;
Oğlum bebeğim hastalandı, acile götürürken bile gelinin ne işi var cahillerin içinde diye küfretmişti kayınvalidem… Hasta yavrumu elimden alıp acile götürmüşlerdi. Dayaklar işkenceye dönüşmüştü artık tokat normalleşmişti hasta ruhlu insanlara… Kolumu kıvırıp bağırmayım diye ağzımı kapatıyordu. Dakikalarca hem canım acıyor hem nefessiz kalmıştım. Hani göğüs kafesi derler ya vücudum bir kafes, icimde nefes almak için çırpınan can kuşunu o zaman hissetmiştim… Bunlara bir dur diyen yoktu. Seviyordu da dövüyordu. Anlamadıkları neden nasıl dövüyor sebepler önemli değil bir canlının işkence görmesiydi önemli olan. Eşimde annesini hep dayak yerken görmüştü ona göre normaldi, erkeğin karısını dövmesi. Utanmıyorlardı, Allah korkuları yoktu. Elbise Askısıyla dövdüğü oldu şikayet edersen çocuğu göstermem elinden alırım bak annen baban’da sana sahip çıkmıyor kime güveniyorsun sen diyip şüpheleniyordu… kendisi kadınlarla konuşup her şeyi yapıyor ben erkeğim bana birşey olmaz diyorlardu. Ya bende onun gibi olursam diye korkuyordu aslında. Bir kadın nekadar böyle bir hayata katlanabilir; Allah’in bir ayeti beni kendime getirdi…İsra suresi 13 de “Biz her insanın kaderini kendi çabasına bağlı kıldık “diyordu Yüce yaradan. Yeter demesini bildiğim noktada hayatıma kendime çocuklarıma sahip çıktım. Ben sağlıklı olacam’ki evlatlarıma sahip çıkabilirim. Her kadın benim gibi şanslı olamıyor.
Birçok çocuk annesiz yetim kalıyor. Ölmek istemiyoruz… Yeter!!! Kadına şiddete hayır.
Meryem Aykan.